شعر

تهی که می شوم

درخود فرو میروم

مثل تن مچاله شده کاغذهای سپید

بی هیچ خط یا نوشته

یا حتا خاطره ای

اندوه پوچی وسرانجام گم میشوم

بی حضورتو

انسان مچاله بی سرانجام

در سکوت وانزوا در سطل های کاغذ های سپید