نه خرمنی نه خیال راحت
خوشه های بی رنگ گندم
و داس های خشم که در
هیچ کشتزاری
دل های سخت را
درو نمی کند
بگذار پوسته های خشک گندم
بی بدیل باشد در عشق های شرجی زده
ولبانت را ببوسم
زیر درخت بی برکت التماس
آن که می آید